สุรเชษฐ์ ในวัยเด็กเกิดในครอบครัวที่มีฐานะยากจน แต่เป็นคนที่ชื่นชอบกีฬาฟุตบอลและมวยไทย โดยมีความฝันในตอนเด็กว่าอยากโตมาเป็นนักมวยเพื่อจะได้หาเงินมาจุนเจือครอบครัว แต่เนื่องจากแถวบ้านไม่ได้มีค่ายมวยฝึกสอน “สุรเชษฐ์” จึงทำได้แค่ฝึกซ้อมมวยไทยด้วยตัวเอง ถึงแม้เขาจะอยากเป็นนักมวยไทยแค่ไหนแต่เขากลับไม่มีโอกาสได้ขึ้นชกเลยสักครั้ง เพราะไม่มีค่าย พอโตขึ้นถึงชั้น ม.4 สุรเชษฐ์ ก็ย้ายเข้าไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ จนเมื่อเรียนจบก็ไปเติบโตในหน้าที่การงานในสายข้าราชการตำรวจ
เมื่อมาถึงจุดที่ตัวเองเริ่มมีความมั่นคงในอาชีพในหน้าที่การงาน เขาก็เริ่มมีความคิดว่าอยากจะทำให้เด็กเยาวชนในแต่ละชุมชนในพื้นที่ สน.พหลโยธิน ห่างไกลยาเสพติด จึงได้รวมกลุ่มกับเยาวชนในพื้นที่มาออกกำลังกายกัน โดยเอามวยไทยเป็นตัวขับเคลื่อนสร้างกิจกรรมเข้าไปในชุมชน ซึ่งในช่วงแรกได้ใช้พื้นที่ในมหาวิทยาลัยจันทร์เกษมในการรวมตัวและฝึกซ้อมเด็ก ๆ ในชุมชน เมื่อเด็กเริ่มเป็นมวยมากขึ้น จึงส่งเสริมให้ขึ้นชกจริง พาออกไปแข่งขันตามเวทีภูธร จนต่อยอดทำค่ายมวย ส.เดชะพันธุ์ จริงจังอย่างทุกวันนี้
เขามุ่งเน้นเรื่องการสร้างคน สร้างโอกาส มากกว่าหวังผลแพ้ชนะเพียงอย่างเดียว สร้างแรงบันดาลใจให้เยาวชนได้เห็นว่าถ้ามีความพยายามและตั้งใจจริง ต่อให้จะมาจากชุมชนแออัดหรือมีต้นทุนชีวิตน้อย ก็สามารถประสบความสำเร็จได้ สอนคิดในเชิงบวก แล้วก็พยายามปลูกฝังให้นักชกในค่าย ส.เดชะพันธุ์ มีเป้าหมายในชีวิตว่าเราต่อยมวยไปเพื่ออะไร ? เราสู้ไปเพื่ออะไร ? เพื่ออนาคตที่ดีในวันข้างหน้า เพื่อให้มีรายได้ส่งเสียครอบครัว เพื่อให้ได้เรียนหนังสือ เด็กต้องตอบตัวเองให้ได้ ไม่แปลกใจเลยที่นักมวยจากค่าย ส.เดชะพันธ์ จะมีระเบียบวินัยสูง มารยาทดี เพราะได้รับการฝึกอบรมและขัดเกลาโดย สุรเชษฐ์ เดชะพันธ์ ที่ไม่ได้ต้องการสร้างนักมวยที่เก่งอย่างเดียว แต่เขาอยากสร้่างพลเมืองที่ดีของสังคมของประเทศชาติเพิ่มขึ้นอีกด้วย
